Lajmi më i keq i ditës nuk është që Sali Berisha nuk jep dorëheqje. Ai po vazhdon si rithemelues dhe do ikë si fundbërës i Partisë së vet.

Lajmi i dytë i keq është se ai tashmë e quan veten “misionar”.

Dhe misionarët që kanë humbur misionin janë më të rrezikshëm se armiqtë që e dinë çfarë duan. Sepse ata nuk ndalen as kur mbarojnë bindjet. Dhe nuk dorëzohen as kur mbaron historia.

Sali Berisha thotë se nuk jep dorëheqje sepse është në një mision. Kjo fjali nuk është thjesht një qëndrim politik por një zbulim i pastër i krizës së një lideri që ka humbur çdo lidhje me realitetin, por jo edhe me fjalorin që e ringjall në imagjinatën e vet.

Ai nuk është më në garë për të fituar por në një luftë për të mos u larguar dhe kjo nuk është më idealizëm por revizionizëm i pastër.

Në politikë ka figura që ikin dhe mbeten, sepse dinë kur të dorëzohen dhe si të largohen. Ka edhe figura që nuk ikin kurrë dhe mbesin si hije mbi atë që kanë ndërtuar duke ia marrë frymën dhe kuptimin.

Berisha e mori sërish drejtimin e Partisë Demokratike por në vend që ta ringjallte po e fik nga brenda. Ai nuk po e shëron plagën e opozitës, por po e thellon atë duke i mohuar çdo shans për të lindur nga e para.

Ai nuk është më alternativë ndaj pushtetit, por pengesë ndaj çdo rotacioni.

Ai nuk është më figurë që mbart një epokë, po bëhet simbol i një ngecje që nuk zgjat një mandat, por një brez.

Në deklaratën e tij të fundit ku thotë se “ka gabuar që ka dhënë dorëheqje dhe se nuk do ta bëjë më as tani që ka humbur”, zbulohet një lidhje e shqetësuar me idenë e dorëzimit.

Berisha nuk po pranon më as kohën, as humbjen, as shoqërinë në të cilën ndodhet. Dhe kur një lider nuk i jep kuptim humbjes, ai nuk mund t’i japë më drejtim as fitores.

Kur nuk njeh statutin, as ndryshimin, ai e përmbys partinë nga një strukturë politike, në një pronësi personale.

Berisha është i vetmi lider që ka krijuar një forcë politike me frymë idealiste dhe po e çon atë drejt një fundi pa asnjë grimcë idealizmi.

Ai nuk e shkatërron PD-në për të ndërtuar një tjetër, por për të ruajtur veten si pikë qëndrore të një boshti që nuk sillet më, por është ngurtsuar dhe vetëm përsërit të shkuarën.

Ky është fundi më i dhimbshëm që mund t’i ndodhë një partie, jo për shkak të humbjes, por për shkak të refuzimit për të pranuar humbjen.

Partia Demokratike nuk po rrëzohet nga kundërshtari, por nga themeluesi i saj që nuk po i jep dorëheqje historisë.

Duke u kthyer në një misionar të vetëshkatërrimit Berisha po ia mbyll vetes rrugën për të qenë pjesë e së ardhmes. Dhe të njëjtën gjë po ia bën edhe opozitës.

Ai po i jep Edi Ramës mbrojtjen më të madhe politike. Sepse përballë një opozite që është e ngecur në personin Berisha, pushteti është gjithmonë në avantazh.

Rama nuk ka më nevojë të mundë PD-në, sepse ajo po mund veten me ndihmën e njeriut që e nisi si liri dhe po e mbyll partinë si barrikadë.

Në fund ajo që është më e dhimbshme nuk është thjesht mungesa e dorëzimit, por mungesa e ndjesisë për fundin. Berisha nuk po shkon drejt një përmbylljeje politike por drejt një fundi të pavetëdijshëm.

Një fundi që vjen pa reflektim dhe pa dorëzim. Dhe historia nuk i njeh si misionarë ata që shkatërrojnë veten dhe të vetët, por si simbole të asaj që duhej të kishte përfunduar me dinjitet.

Prandaj, ajo që është më e dhimbshme nuk është vetëm mungesa e rotacionit, por mungesa e një akti njerëzor të largimit me dinjitet, që do shpëtonte jo vetëm partinë, por edhe njeriun Berisha.

Sepse Berisha, së paku, kishte mundësinë të mbetej figurë historike e një lideri që themeloi PD, kurse tani po zgjedh të bëhet pengesë e një të ardhmeje dhe vrasësi i krijimit të vet.

Kishte shansin të ruajë një trashëgimi.

Tani po i jep dorën e fundit Partisë Demokratike, duke e vrarë historinë e saj dhe duke e zgjatur një histori poshtërimi politik që i përket atij dhe lidhet vetëm me emrin e Sali Ramë Berisha.